The personal / universal paradox
I’m really proud of Artdoc Magazine highlighting my Residual Memory series on instagram! And that it’s being received so well. In the past few years, I've worked on several series that are highly personal, to the the extent that I often doubted whether I should share them with the world. This was certainly also the case for ‘Residual Memory’. I’m glad I did.
It reminds me of the paradox of the individual versus universal in art: The more specific and personal a work of art is, the more relevant it can become. But the more general and universal it tries to be, the more it loses its power to touch others. It is always difficult to find a good balance in this.
Ik ben er echt trots op dat Artdoc Magazine mijn Residual Memory serie uitlicht op instagram! En dat het zo goed ontvangen wordt. De afgelopen jaren heb ik aan verschillende series gewerkt die heel persoonlijk zijn, in die mate dat ik vaak twijfelde of ik ze wel met de wereld moest delen. Dit was zeker ook het geval voor 'Residual Memory'. Ik ben blij dat ik dat wel gedaan heb.
Het doet me denken aan de paradox van het individuele versus universele in de kunst: Hoe specifieker en persoonlijker een kunstwerk is, hoe relevanter het kan worden. Maar hoe algemener en universeler het probeert te zijn, hoe meer het zijn kracht verliest om anderen te raken. Het blijft altijd moeilijk om hier een goede balans in te vinden.
