Reflections on my art
The theoretical landscape. Surhuisterveen, the Netherlands (2019). From the series ‘Above & beyond’. C-print on alu-dibond, 180 x 180, edition of 7 + 1 AP.
It takes quite a bit of courage and a substantial amount of self-confidence to label your own work as art—and yourself as an artist. But after a lead-up of more than 10 years, this is something I now do with full conviction.
What makes my art art
For me, art goes beyond a pretty picture. It's a form of expression that visually communicates my deepest thoughts, feelings, and experiences. This deeply personal approach often leads to recurring, universal themes, such as finding a balance between order and chaos; maintaining control and letting go; growth and decay. In this way, I create about 2 to 3 series of autonomous work annually. Each series is like a visual diary reflecting a specific period in my life. Aesthetics can of course be found everywhere, from AI-generated images to Ikea posters, but what often distinguishes personal work is that subtle emotional layer. It's precisely this deeper connection that stirs something in many viewers and sometimes leads them to decide to give the work a place in their own environment.
The vulnerability of sharing
Bringing forward my deepest thoughts and feelings is not something I naturally do often or easily. Because I expose a part of myself, sharing my autonomous work initially feels quite uncomfortable and even exhibitionistic. As I share my work more frequently, I notice that it feels increasingly less uncomfortable, especially when I see that it evokes something in others. The conversations and connections that arise through my art give me new energy and insights that help me to continue growing as an artist.
Curious to see more? Check out my autonomous work here.
Reflecties over mijn kunst
Het vraagt best wel wat lef en een flinke portie zelfvertrouwen om je eigen werk als kunst te bestempelen-en jezelf als kunstenaar. Maar na een aanloop van ruim 10 jaar is dat wel iets wat ik inmiddels met volle overtuiging doe.
Wat mijn kunst tot kunst maakt
Voor mij gaat kunst verder dan een mooi plaatje. Het is een vorm van expressie die mijn diepste gedachten, gevoelens en ervaringen visueel communiceert. Dat uiterst persoonlijke leidt vaak tot terugkerende, universele thema’s zoals het vinden van een balans tussen orde en chaos; controle houden en loslaten; groei en verval. Op deze manier creëer ik jaarlijks zo'n 2 à 3 series autonoom werk. Elke serie is als een visueel dagboek dat een bepaalde periode uit mijn leven weerspiegelt. Esthetiek is natuurlijk overal te vinden, van AI-gegenereerde beelden tot Ikea-posters, maar wat persoonlijk werk vaak onderscheidt is die subtiele emotionele laag. Het is juist die diepere verbinding die bij veel kijkers iets losmaakt en hen soms doet besluiten om het werk een plek in hun eigen omgeving te geven.
De kwetsbaarheid van het delen
Het naar voren brengen van mijn diepste gedachtes en gevoelens is niet iets wat ik van nature vaak en makkelijk doe. Omdat ik een deel van mezelf blootgeef, voelt het delen van mijn autonome werk aanvankelijk dan ook nogal ongemakkelijk en zelfs exhibitionistisch. Naarmate ik vaker mijn werk deel, merk ik dat het steeds minder ongemakkelijk voelt, vooral wanneer ik zie dat het iets bij anderen teweegbrengt. De gesprekken en connecties die ontstaan door mijn kunst geven me nieuwe energie en inzichten die me helpen verder te groeien als kunstenaar.
Benieuwd geworden? Bekijk hier mijn autonome werk.
Ceci n'est pas un œuf. Surhuisterveen, the Netherlands (2024). From the series ‘Ceci n'est pas un œuf’. C-print on alu-dibond, 180 × 180, edition of 7 + 1 AP.
